Voor de eerste keer moeder of vader worden, roept behoorlijk wat in een mens op. Ik kan me nog herinneren dat ik het met mijn oudste heel erg goed wilde doen. Het was voor mij echt een proces om me steeds zelfverzekerder te voelen in het ouderschap. Terwijl ik beroepsmatig al best veel wist over het zorgen voor een baby en wat nieuw ouderschap allemaal met je doet als persoon. Het vinden van een balans tussen aandacht voor mijn kind, mezelf, mijn relatie, mijn werk en vriendschappen was iets dat me in die periode erg bezig hield. Allerlei nieuwe gevoelens van liefde, schuld, tekortschieten en trots raasden door me heen. Voor mij was het allerbelangrijkste dat ik de best mogelijke ouder wilde zijn voor mijn kind. Ik weet zeker dat heel veel ouders deze gevoelens herkennen.
De invloed van perfectionisme
Maar wanneer is de beste zorg goed genoeg? In mijn praktijk zie ik regelmatig ouders die het ouderschap zo graag goed willen doen dat ze er stress van krijgen. Perfectionisme is het woord dat daarbij past. De stress van het perfectionisme zorgt voor een gespannen lichaam en maakt het moeilijker om vanuit rust en ontspanning voor hun baby te zorgen. Die stress zorgt er ook voor dat het moeilijker wordt om de signalen van hun kindje goed te begrijpen. Kortom het perfectionisme zit zowel de ouder als het kind in de weg. Precies daarom wil ik met deze blog vertellen, dat het voor je kind helemaal niet nodig is om perfect te zijn. Sterker nog: het is goed voor je kind als je niet perfect bent als ouder.
Imperfecte ouders zijn goed voor baby's
In onze programma's hebben we het vaak over afgestemd zijn op je baby en sensitief ouderschap. Hoezo is perfecte afstemming dan niet nodig? Dat zal ik vertellen.
Voor de duidelijkheid: perfecte afstemming is voor niemand haalbaar. In een relatie is het onmogelijk om elkaar altijd goed te begrijpen. Dat is zo voor ouder-kind relaties, liefdesrelaties, familierelaties, vriendschappen, werkrelaties etc. Dat geeft niet, want als we elkaar even niet goed begrijpen, dan kunnen we dit contact weer herstellen. We kunnen benoemen dat we elkaar niet goed hebben begrepen, het uitpraten en weer op één lijn komen met elkaar. Of we accepteren dat we op bepaalde punten niet op één lijn zitten. Dus ondanks dat we ons best doen om elkaar goed te begrijpen, lukt dit niet altijd. En dat hoeft niet per se erg te zijn.
Waar het om gaat is dat we kunnen repareren als er een breuk is in het contact met iemand anders. Dit is iets dat we regelmatig doen zelfs! Als ouders altijd perfect afgestemd zouden zijn op hun kind (wat dus niet mogelijk is), leert een kind niet hoe ze deze contact breuken weer kunnen herstellen. Om in de rest van het leven goede relaties op te bouwen, is het herstellen van deze breuken één van de belangrijkste vaardigheden om te beheersen. Het is dus heel belangrijk voor de sociale ontwikkeling.
Als de ouder perfect is, moet het kind dan ook perfect zijn?
Stel je nu eens voor dat je perfecte ouders hebt. Die echt tot in de puntjes perfect zijn. Die nooit eens even een moment hebben dat ze het ook even niet weten. Die nooit eens falen of een fout maken en dan balen of excuses aanbieden. Hoe zou dat zijn?
Het legt de lat in ieder geval erg hoog voor hun kinderen. "Ik weet het even niet, maar dat is geen optie, dus ik ga door." Of: "Ik heb een fout gemaakt, maar dat kan ik niet toegeven, want dan ben ik niet goed genoeg. Dus ik voel me stiekem slecht, maar ik doe alsof het goed met me gaat." Het is erg lastig om je goed genoeg te voelen als kind, als je ouders perfect zijn.
De crux
Daar ligt eigenlijk precies de crux. Als ouders vinden dat zij perfect moeten zijn voor hun kind en daar enorm hard hun best voor doen, zeggen ze eigenlijk: "als ik niet hard mijn best doe, ben ik niet goed genoeg." Ofwel: "ik ben niet goed genoeg zoals ik ben." Onder perfectionisme zit dus eigenlijk een hele bak onzekerheid. Als ze dat kunnen inzien, dan is dat een hele mooie ingang voor groei en voor het vinden van een goede balans in het nieuwe ouderschap.
Goed genoeg
Voor mij persoonlijk geldt inmiddels dat ik nog steeds een super goede moeder voor mijn kinderen wil zijn. Na 10 jaar heb ik een aardige balans kunnen vinden in mijn aandacht voor mijn kinderen, mijzelf, mijn relatie, mijn werk en sociale leven. Ik besef me dat ik niet altijd de perfecte moeder ben, maar mijn kids weten dat ik van ze houd en dat ik mijn best doe voor hen. Perfecter dan dat word ik niet en dat streef ik ook niet na. Ik voel nu meer dan toen ik net moeder werd: goed genoeg is goed genoeg.
Professionals: e-learning Ouders: Mindful met je baby (online groep)
Herken je dit perfectionisme bij de ouders met wie je Ben je zelf ouder van een baby? Vind je het fijn om
werkt? Wil je meer leren over wat het nieuwe. meer stil te staan bij ouderschap en jouw band met je
ouderschap oproept bij mensen en hoe je. kind(eren)? Kijk dan eens op onze ouderpagina wat
ondersteuning kan bieden als zorgprofessional? we voor je kunnen betekenen!
Volg dan onze e-learning:
Leuk geschreven en natuurlijk ook zeer herkenbaar om te lezen. Ik vind het ook echt een enorme belangrijke boodschap om als professional aan ouders mee te geven dus ik ben ook heel blij om dit hier te lezen. Naast de aandacht voor hechting, afstemming op je kind kan dit denk ik juist de hefboom zijn. Eerlijk meegeven dat we nou eenmaal niet 100% afgestemd kunnen zijn én dat is ook niet nodig is kan zoveel verlichten geven aan ouders. En deze boodschap dan ook uitstralen in AL onze communicatie.